Oplappen bij de ZorgVrijstaat

Bij Oplappen, het Textiel Repaircafé in Rotterdam-West, komen buurtbewoners samen om kapotte kleding te repareren en te hergebruiken. Carola Kruijswijk vertelt hoe met naald en draad, een goed gesprek en een dosis creativiteit ze voor hun kleren én voor elkaar zorgen.

‘Stel, je woont in een zorgzame buurt en je wilt iets bijdragen. Iets waar je gelukkig van wordt. Iets waarvan je denkt dat het anderen ook gelukkig kan maken. Voor mij is het Oplappen: een Textiel Repaircafé, een activiteit van de Zorgvrijstaat in Rotterdam-West. Daar leer ik je hoe je kapotte kleren kunt herstellen, of gebruiken voor iets anders’, vertelt Carola Kruijswijk.

Duurzaam met plezier

‘Waarom textiel? Omdat ik geïnteresseerd ben in duurzaamheid en in modegeschiedenis. Hoe hielden mensen zichzelf een eeuw geleden koel in de zomer en warm in de winter, toen kachels pas aangingen als de temperatuur in huis onder zo’n graad of 15 zakte? Wat gebeurde er met kapotte kleren, en waar gingen afgedragen kleren naartoe? Het is een sport voor mij om oude manieren van omgaan met textiel weer toe te passen. Mijn moeder noemde dat ‘zuinigheid met vlijt’. Ik noem het ‘duurzaamheid met plezier’.’

‘Elke eerste vrijdag van de maand zit ik klaar met een naaimachine, knopen, ritsen, klosjes garen en een goed humeur. Al snel is er een groepje ontstaan. Sommigen komen elke maand, anderen als ze een klusje hebben, weer anderen komen even kletsen of schuiven even aan voor thee en een praatje.’

‘Het voelt bijna als schatgraven’

Niets verloren laten gaan

‘Wat doen we bij Oplappen? Spijkerbroeken inkorten (heel populair!), van twee broeken één nieuwe maken, elleboogstukken op een dierbare blouse, een extra knoopsgat in een wollen jasje, zodat het wat hoger sluit en wat warmer is. Of kijken of je iets kunt upcyclen. Een laptoptas maken van een oud kleedje. Of voor het plezier: Anke kwam met een vintage pilotenjasje dat ze wilde opknappen. Het voelt bijna als schatgraven in zo’n jasje. Wat deden ze dat vroeger anders dan nu! Het is van een degelijkheid die je nu niet vaak meer ziet. En dat maakt het werken aan zo’n jasje extra leuk. Moet je je voorstellen dat je in je eigen re-creatie rondloopt. Anke: ‘Ik leer ontzettend veel bij Oplappen. Ik durfde mijn naaimachine eerst niet te gebruiken en nu kan ik het zelf.’

‘Als je weinig te besteden hebt, zit je er niet op te wachten dat iets aan je kleren kapot gaat. Zeker als je er ook nog aan gehecht bent. Bij Oplappen kijken we eerst of we het kunnen repareren zoals het is. Lukt dat niet, dan kijken we of je er iets anders van kunt maken. Of misschien kun je het bewaren als reparatiemateriaal. Die stukjes spijkerbroek die van een te lange pijp af gaan, zijn mooie versteviging voor broekbanden aan een kinderbroek. Dat is ook Oplappen: niets verloren laten gaan en eigenhandig voor je kleren zorgen. Met andere ogen kijken en mogelijkheden door een stofje zien schemeren.’

Gespreksstof

‘Ondertussen zijn we in gesprek. Soms over de technieken, machine inrijgen, zomen stikken. Maar ook over ziektegeschiedenissen, onzekerheid, hoe je je staande houdt in een wereld die niet zonder meer aansluit op jouw behoeften. En dan komen er ook andere tips op tafel. Waar je goedkoop kunt eten, hoe je slim met restwarmte kunt omgaan. En er komt een kleine guncirkel op gang: wie iets over heeft neemt het mee voor een oplap-genoot. Anke: ‘Ik heb door Oplappen ook meer contact met de mensen uit de buurt, en ik zie bekende mensen op straat. Dat vind ik zo positief!’

‘Als je aan je kleren werkt, lap je ook jezelf een beetje op’

Zorg en zelfrespect

‘Zorgen voor je kleren is zorgen voor jezelf. Zorgen voor jezelf is zorgen voor je zelfrespect. En zo, als je aan je kleren werkt, lap je ook jezelf een beetje op. Je hebt waardevolle tips voor een ander en vindt iemand die kan bijdragen aan iets van jou. Wie weet wat er nog in jou schuilgaat als je op een andere manier naar je eigen textuur kijkt.’